Jedna z pierwszych gier z rodziny abstrakcyjnych, w którą miałem okazję zagrać. Do gry możemy zasiąć w gronie od 2 do 4 graczy. Celem każdego gracz jest złożenie 3 węży - tytułowych Coatli, jednocześnie starając się wypełnić i wycisnąć na maksa karty proroctw, które przyniosą nam dodatkowe punkty. Każdy gracz może w swojej turze wykonać 1 z 3 akcji:
-wziąć dla siebie elementy ze wspólnej puli zasobów
-dobrać karty proroctw (które punktują za określoną ilość danego koloru w wężu lub za daną sekwencję segmentów)
-układać węże z zebranych wcześniej elementów (głowa, ciało, ogon). Gra kończy się gdy jeden z graczy ukończy 3 węża - gdy każdy dokończy przysługujące mu tury zliczamy punkty i wyłaniamy zwycięzcę.
Gra jest bardzo łatwa w swoich zasadach, pięknie prezentuje się graficznie - jest kolorowa i starannie wykonana. Skupiamy się przede wszystkim na swoich wężach, nie ma za dużo pola dla negatywnej interakcji ponieważ nie wiemy jakie elementy będą ważne dla innego gracza, a jednocześnie nie chcemy zabierać na złość komuś elementów, żeby nie blokować sobie miejsca na naszej planszetce zasobów. Losowość jest spora, czasami elementy na planszy zasobów kompletnie nam nie pasują (losujemy je z woreczków i układamy na planszy) i musimy czekać na jej uzupełnienie, co zabiera nam cenny czas. Mój główny minus, co nie jest zabronione w grze, to taktyka szybkiego układania wężów przez innych graczy. Wystarczy że ktoś ułoży węża któremu przypisze kartę proroctwa dającą np 1 punkt, szybko ułoży 2 pozostałe węże aby spełnić chociaż po 1 warunku innych kart (każdy wąż musi mieć chociaż 1 kartę proroctwa) nawet jeżeli nie dają mu one punktów i kończy grę w kilku turach wygrywając 1 punktem, bo inni gracze w tym czasie mogą nie skończyć nawet 1 węża. Jest to taktyka która może mocno popsuć zabawę, ale jak mówiłem nie jest to zabronione. Mimo wszystko gra bardzo mi się spodobała, chętnie będę do niej wracał i zachęcał innych graczy do rozgrywki.