Gra przemyca całkiem sporo z kolarstwa na planszę. Jeździ się tu w parze, korzysta z dobrodziejstw aerodynamiki, trzeba rozkładać siły na trasie. Deckbuilderowy wyścig, w którym zarywamy się z kart i jak ognia unikamy dobierania kolejnych, bo to oznacza, że łapiemy zmęczenie i tracimy power na ręce. Planowanie ruchów dla naszej ekipy, sprintera i rulera wymaga przewidywania zagrań rywali, bo tor jest ciasny, łatwo dać się zablokować. Jakoś tak się zawsze dzieje, że peleton dogania cię tuż przed metą i czujesz tą presję wyścigu.

Jestem pod wielkim wrażeniem, jak mechanika i zasady gry odwzorowują rzeczywisty przebieg wyścigu kolarskiego. Karty zmęczenia dobierane do talii, które zapychają nam rękę i sprawiają, że jedziemy coraz wolniej. Tunele aerodynamiczne pozwalające korzystać z wysiłku kolarza jadącego przed nami. Myślę, że fani kolarstwa dzięki tym smaczkom docenią grę bardziej, bo o ile grało mi się bardzo przyjemnie, o tyle nie da się ukryć, że brakuje tej grze jakiejś większej.. głębi? Cała rozgrywka polega w zasadzie na równoległym wykładaniu kart i przesuwaniu kolarzy o określoną ilość pól. O ile w innych grach wyścigowych (Bolidy, Camel Up!) emocje wprowadza dodatkowo obstawianie zwycięzcy, blokowanie przejazdu na zakrętach lub losowanie ilości pól do pokonania, o tyle tutaj emocji... nie wprowadza nic. Przyzwoita gra raczej dla początkujących o bardzo spójnych zasadach, jednak bez większego polotu.

Zawiodłem się na tej grze. Niby ma potencjał, ale sama rozgrywka jest płytka jak kałuża po wiosennym deszczyku. Niby temat fajny i oryginalny, ale poprzez sposób rozgrywania nie ujął u nas nikogo za serce. 2 partie wystarczyły by gra nie pojawiła się więcej na stole. Szkoda troszkę