Kto by pomyślał, że do pozornie niewinnego deckbuildera wykorzystującego również mechanikę worker placement można wpleść tyle negatywnej interakcji? Nie stanowi ona być może trzonu rozgrywki, ale mimo wszystko potrafi napsuć krwi i skutecznie pokrzyżować plany. Rywalizujemy tutaj bowiem na kilku płaszczyznach. Po pierwsze, ścigamy się o zakup najlepszych kart, które umożliwią nam wysyłanie Agentów oraz szybką i skuteczną realizację naszych planów, tworząc ściśle wyselekcjonowaną talię. Po drugie, walczymy o zajęcie przez naszych Agentów upatrzonych pól na planszy, na których będziemy wykonywać akcje, blokując jednocześnie do nich dostęp przeciwnikom. Jednak kluczowym aspektem, który wyróżnia Diunę od innych, mechanicznie podobnych gier (Brzdęk!, Zaginiona Wyspa Arnak) i dolewa najwięcej oliwy do ognia interakcji jest bezpośrednie starcie naszych wojsk w fazie bitwy. Podczas całej rundy staramy się wysyłać swoje wojska na obszar konfliktu, gdzie już bezpośrednio i bez ogródek porównujemy swoją siłę militarną w celu zdobycia nagród, również punktowych. W Diunie: Imperium trzeba się spieszyć i przepychać łokciami, w szczególności walcząc o wpływy u poszczególnych Frakcji. Jedno jest pewne – nie bez powodu Diuna: Imperium zdobyła tytuł zaawansowanej gry roku 2022.

💧Walka o wodę, przyprawę, przychylność frakcji a także optymalizowanie ruchów i budowanie talii - to wszystko znajdziemy w Diunie Imperium

💧Wrażenia dotyczą rozgrywki na 3 osoby.

💧Każdy z nas wybrał ród który będzie reprezentować (każdy z nich ma zupełnie inną zdolność) po czym ruszyliśmy na podbój Arrakis.

💧Początkowo zasady wydawały nam się nie do końca jasne, ale po rozegraniu pełnej rundy każdy z nas już wiedział o co chodzi - skąd więc takie pierwsze wrażenie?

💧W grze po prostu dużo się dzieje. Mamy tutaj wysyłanie robotników po zasoby, pielęgnowanie relacji wśród 4 różnych frakcji, (Imperator, Fremeni, Gildia Kosmiczna i Bene Gesserit) wysyłanie wojowników na pole bitwy, a do tego deckbuilding który istotnie wpływa na to co może wydarzyć się na planszy.

💧W grze trzeba znaleźć balans i równowagę pomiędzy wszystkimi tymi zależnościami, bo totalne zaniedbanie któregoś z aspektów może być bardzo odczuwalne w dalszym etapie gry.

💧Plansza na początku kojarzyła mi się pod względem wykonania niczym klimat z terraformacji Marsa, ale muszę przyznać że grafiki na kartach znacząco nadrabiają i jeżeli ktoś oglądał film Diuna, to bez problemu odnajdzie w głowie konkretne sceny i bohaterów 😃

💧Osobiście czułem też klimat związany z Diuną i mam tu na myśli samą rozgrywkę.

💧Nie raz dochodziło do wymiany zdań nad stołem, gdy ktoś zajmował najbardziej dochodowe pole z przyprawą, nie mówiąc już o sytuacji gdy trzeba pozyskać wodę, która jest naprawdę unikalnym i wartościowym towarem w tej grze.

💧Mnie ta gra na pewno oczarowała i czuję, że tak naprawdę dopiero poznałem tylko część możliwości i zabawy jakie skrywa w sobie Diuna Imperium.

💧Gdy tylko nadarzy się okazja, z chęcią wróce na Arrakis

Gra z wyczuwalnym klimatem. Łączy mechanikę worker placement z deck buildingiem. Bardzo fajnie to wychodzi. Gra wymaga przemyślenia ruchów i obrania strategii. Minus - nie działa gra solo ani dwuosobowa.

Diuna: Imperium to dość prosta, ale nieprostacka i niebanalna gra euro łącząca bardzo dobrze zarządzanie agentami i talią kart. Odpowiedni ich zakup jest kluczowy, bo to dzięki nim, będziemy mogli używać odpowiednich pól — i w drugą stronę, jeżeli to zaniedbamy, to mimo kompletu (trzech docelowo) agentów, nie będziemy mogli ich użyć, bo przeciwnicy mogą szybko nas zblokować, przez co runda pójdzie na zmarnowanie. Gra potrafi się dłużyć, bo mimo lekkości zasad normą są partie po 3 godziny, przynajmniej na początku znajomości z Imperium. Diuna ma negatywną interakcję (co mnie bardzo cieszy), jednak nie tak bezpośrednią, czy agresywną, jak przy grach, w których dochodzi do starć. Raczej bywa, niż jest — zajmujemy pola lub robimy szachrajstwa podczas bitew.

To wszystko nie jest oczywiście wielce klimaciarskie, czy emocjonujące. To euras z nakładką Diuny. I to dość prosty. Nie ma co spodziewać się genialnych posunięć, czy nagłych zwrotów akcji. Rozgrywka tu raczej płynie i tylko pojedyncze blokady pól, czy lekka zmiana taktyki, mogą trochę (ale tylko trochę) podnieść emocje.

Jak na euro jest jednak dość losowo — szczególnie jeżeli chodzi o karty intryg, które mocno potrafią namieszać i chyba nie przesadzę, jak napiszę, że niektóre są przegięte. No i jak przesadzimy z zakupem kart Imperium (tych, których używamy do regularnej gry), to możemy sobie tak zapchać talię, że losowy ich dobór może skuteczniej zablokować nasz ruch, niż przeciwnicy.

Podsumowując, jest to gra, przy której bawię się bardzo dobrze. Zostaje na półce i nie widzę możliwości, by w najbliższym czasie miałaby z niej zniknąć — no, chyba żeby na dłużej zagościć na stole.

Dla kogo? Dla fanów stosunkowo lekkich euro z twistem. Gra z powodzeniem trafi nawet do młodszych graczy 10+.
O co chodzi? W grze wcielamy się w jeden z rodów w uniwersum stworzonym przez Franka Herberta. Akcja gry toczy się na planecie Arrakis, na której wydobywa się najcenniejszy z zasobów melanż. Celem rodów będzie zaś uzyskanie całkowitej dominacji na planecie.
Gra to połączenie mechaniki worker placment z deck buildingiem. Każdy z graczy będzie wysyłał swoich agentów aby wykonywali zadania, a także zagrywał i pozyskiwał nowe karty. Gra kończy się w rundzie w której jeden z graczy zdobędzie 10punktow, a wygrywa ten kto tych punktów będzie miał najwięcej.
Odczucia: Kupując grę bylem lekko sceptyczny, ale już po pierwszej partii ten sceptycyzm zniknął. Uważam, że połączenie akcji na planszy z bardzo udanym deck buildingiem robi robotę. Ponadto uwielbiam tę krople Area Control, która dają nam karty konfliktu. Co do klimatu, to w moim odczuciu mimo iż to gra euro to klimat książek został oddany i można się lekko wczuć. Jednak bez znajomości książek gra wydaje się sucha jak pieprz.
Zarzut mam jedynie do grania w 2 osoby. Tryb automy jest moim zdaniem bardzo słaby.
Wykonanie. W pudełku jest całkiem dużo elementów. Wszystko jest dobrej jakości i ładnie wykonane. Grafiki w mojej opinii nie są jakieś wybitnie ładne, ale dobrze wpasowują się w całość wykonania. Co do połączenia mechanik i wszelkich pomysłów to jest naprawdę rewelacyjnie.

Jest to ten typ gry, który przytrafia mi się bardzo rzadko, a który powoduje, że po zakończonej rozgrywce długo o niej myślę i od razu mam ochotę na następną. Wystarczy wspomnieć, że należę do graczy, którzy raczej unikają trybu solo, jednak przy tym tytule świetnie się bawię sam z grą. Gra w wyśmienity sposób kusi dobrami, a z drugiej strony każe racjonalizować ruchy, bo tych mamy niewiele. Musimy pamiętać, że przez większość czasu, a często i przez cała grę, do dyspozycji mamy jedynie dwóch agentów. To powoduje, że praktycznie w każdej turze stajemy przed bardzo trudnymi wyborami, bo nie tylko woda na Arrakis jest dobrem rzadkim.

Prostota! Uwielbiam, gdy gry jest dokładnie tyle ile potrzeba. Bez nadwyżki. Gdy nic się nie marnuje, a to co otrzymujemy jest wykorzystane niemal w całości. Podoba mi się oszczędność wydania „Diuny: Imperium” symbolika kart i znaczników. Minimalizm dzięki, któremu już w 2-3 rundzie wiemy doskonale jak gra „działa”, co dana rzecz robi. Wszystko to doskonale zgrywa mi się z treścią książki i w moim odczuciu doskonale pasuje do surowego klimatu Arrakiss.

Być może rozkochuje mnie fakt, że całkiem niedawno ponownie przeczytałem Diunę, ale ta gra IMHO bardzo dobrze, choć z "lotu ptaka" oddaje świat stworzony przez Franka Herberta.

Gra jest świetna, ale moim zdaniem nie sprawdza się dobrze w dwie osoby. Uważam, że więcej sprawia frajdy na 3 czy 4 graczy. A szkoda.

Ależ to świetna gra ! Mnogość decyzji, mnogość dróg do zwycięstwa ! Rozbudowywanie talii, kontrolowanie planszy... świetne grafiki, wykonanie... :)
Gramy z reguły na dwie osoby i bardzo bałam się automy ( gra jest od 1 do 4 graczy przy czym do dwóch gra się z automą), ale okazało się, że po dosłownie kilku turach automa wchodzi już mechanicznie i nie zajmuje czasu. Odkrywamy kartę, wykonujemy jej ruch i... tyle, przechodzimy do naszej tury :)
Instrukcja jest bardzo czytelna i nie powinna sprawić żadnych problemów.
Pierwsza rozgrywka zajęła nam trochę ponad 2 godz z czytaniem zasad. Druga i kolejne od 1 h do 1,5 h .
Polecam dla: średniozaawansowanych i zaawansowanych graczy :)
Czacha dymi 😊
Jedyny minus - brak wypraski...
Czekam na dodatek :)

Diuna Imperium daje graczom mnóstwo możliwości! Rozgrywka jest pełna kombinowania i intrygowania . Ukochane deck-building i worker placement zostały sprytnie połączone. Gorąco polecam :)