Miałem za dzieciaka wydaną przez Sferę wersję. Sprzedałem po kilku latach, gdy podjąłem decyzję, by nie grać w gry propagujące magię. W latach 90-tych w Polsce robiła furorę ze względu na klimat i mnogość elementów. Dziś uchodzi za dzieciną w konfrontacji z nowoczesnymi grami, które dają więcej i nie ciągną się godzinami.

Co tu dużo pisać... Po prostu KLASYK! Grę albo się kocha albo nienawidzi, ale jest to związane z tym, że zestarzal się jej mechanizm. Jednak ja polecam!

Ta gra to wspomnienia. Była grą od od której zaczęła się pasja. Z biegiem lat straciła na swojej grywalności jednak pomimo tego kiedy ląduje na stole to mamy minimum 3 godziny dobrej zabawy!

Dodatkowy punkcik za to, że dla wielu była wejściem do planszówek. W założeniu świetna gra, która jako pierwsza pozwoliła wcielić ci się w bohatera i przeżywać przygody na szlaku, ale.. ostatecznie żadnej przygody nie skończyłeś, a kostka powodowała, że przeżywałeś nie do końca te przygody, które chciałeś przeżyć.

A ja dam 10! Tak, 10. Jedna z moich pierwszych planszówek w kolekcji. Jest spora losowość, czasem nie podejdzie karta, czasem kostka, czasem ktoś przemieni w żabę. Ale dojście do tej korony daje satysfakcję :) jest to taka trochę baja na planszy, nie mamy może dużego wpływu na to, co się dzieje, ale fajnie sobie popatrzeć, rzucić kostką. Nie zagram w nią oczywiście na co dzień, ale jak do niej usiądę raz na jakiś czas to bywa i śmiesznie, i ciekawie :) Mnie tam pasuje, dobrze się bawię z rodzinką ^^